Του Θεοδόση Μπουντουράκη 

Υπάρχουν οι λίγοι που γνωρίζουν ότι ΔΕΝ γνωρίζουν.
Και υπάρχουν οι πολλοί που ΔΕΝ γνωρίζουν ότι δεν γνωρίζουν

Στη δύσμοιρη χώρα μας η πρώτη κατηγορία ήσαν πάντα οι ελάχιστοι. Ιστορικός πατριάρχης τους υπήρξε ο Σωκράτης του οποίου το "εν οίδα ότι ουδέν οίδα" αποτελεί ίσως τον σημαντικότερο φιλοσοφικό λόγο του.

Οι δεύτεροι, αυτοί που δεν γνωρίζουν ότι δεν γνωρίζουν, πάντα υπερτερούσαν, τα δε τελευταία χρόνια μας έχουν κυριολεκτικά κατακλύσει. Πρώτος και καλλίτερος ο κακέκτυπος πρωθυπουργός μας ο οποίος δεν γνωρίζει τα Αγγλικά αλλά νομίζει ότι τα γνωρίζει. Η ακόμη χειρότερο νομίζει ότι Αγγλικά είναι αυτό πού αυτός γνωρίζει ως Αγγλικά.

Επίσης η τραυματικής αισθητικής και νοημοσύνης βουλευτίνα που "γνώριζε" ότι η Τράπεζα της Ελλάδος θα αναγκαζόταν να τυπώσει ευρώ, παρακάμπτοντας την ΕΚΤ, αν οι φασίστες πιστωτές μας μας επέβαλαν περιοριστικούς όρους. Και ένα σωρό άλλοι μεγαλοσχήμονες κυβερνητικοί παράγοντες που πειραματίζονται με τις ανύπαρκτες γνώσεις τους πάνω στις πλάτες μας.

Όμως η νέα γενιά των λενινιστικής νοοτροπίας πολιτικών που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή έχει διαμορφώσει και ένα νέο προφίλ αγνοίας. Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η έλλειψη στοιχειώδους πείρας και επαφής με τον πραγματικό κόσμο που μας περιβάλλει.

Οι περισσότεροι δεν έχουν δουλέψει ποτέ σε παραγωγικές εργασίες και αγνοούν τους βασικούς όρους και κανόνες της πραγματικής παραγωγικής οικονομίας.

Αντίθετα έχουν ευδοκιμήσει στο κομματικό περιβάλλον και στις διάφορες κομματικές επιτροπές και αλληλεγγυότητες των κομματικών μηχανισμών, που αποτελούν μια εικονική και κατά φαντασία πραγματικότητα. Η εικόνα του κόσμου γι’ αυτούς είναι η εικόνα που έχει το χρυσόψαρο μέσα από τη γυάλα του. Εικόνα όχι μόνο παραμορφωτική αλλά και περιορισμένη στο εύρος της γυάλας.

Ο θεμελιώδης μηχανισμός για την απόκτηση της γνώσης είναι πρώτα η φαντασία και μετά η περιέργεια. Πρώτα φαντάζεσαι ότι υπάρχει ένας κόσμος, πέρα από εκεί που βλέπει το μάτι σου, και μετά έχεις την περιέργεια να τον γνωρίσεις και να προσπαθήσεις να τον καταλάβεις.

Βασική προϋπόθεση για όλα αυτά είναι το ανήσυχο πνεύμα ( inquisitive mind). Αν όμως το πνεύμα είναι λοβοτομημένο από τη λενινιστική οπτική και τους ατελείωτους και στείρους διαλόγους της αριστερίστικης μεθοδολογίας των ακραίων συδικαλιστάδων και των κατ’ επάγγελμα φοιτητοπατέρων, τότε δεν υπάρχει άλλος κόσμος και γνώση, πέρα απ’ αυτά τα ελάχιστα που γνωρίζεις και βλέπεις μέσα στην αυλή της μίζερης παράγκας όπου κατοικείς.

Το κερασάκι στην τούρτα της άγνοιας όμως είναι ο πεισματικός βολονταρισμός, ή αλλιώς η επικράτηση της επιθυμίας πάνω στην πραγματικότητα. 

Ο κόσμος είναι αυτό που εγώ θέλω να είναι, ή αν δεν είναι, θα γίνει, επειδή εγώ έτσι κρίνω και επιθυμώ. 

Σκέφτομαι ότι αυτό συνιστά μια σύγχρονη μορφή της μεσαιωνικής θεοκρατίας, όπου ο κόσμος ήταν αυτό που υπαγόρευαν οι επί γης εκπρόσωποι του Θείου, το ιερατείο, και οι Γραφές.

Κάθε διαφορετική άποψη ήταν αίρεσις και ύβρις. Και αυτές τις απόψεις που αμφισβητούσαν την ιερατική αντίληψη περί των πραγμάτων, τις κατέγραφαν στον "Κατάλογο των Απαγορευμένων Βιβλίων" το περίφημο Index Librorum Prohibitorum. Αν δε η αμφισβήτηση ήταν σοβαρή κι επικίνδυνη, τότε υπήρχε και η πυρά, από την οποία παρατρίχα γλύτωσε ο Γαλιλαίος. 

Αν και μεσολάβησε ο Διαφωτισμός και η Επιστημονική Επανάσταση, το σημερινό λενινιστικό ιερατείο του ευρύτερου κυβερνητικού χώρου και οι πάσης φύσεως παρατρεχάμενοι τους, έχουν υποκαταστήσει την παπική απαγορευμένη λίστα, με τους όρους "ακροδεξιός" ή "νεοφιλελεύθερος". Αν μια διαφορετική πολιτική ή οικονομική άποψη αποκαλύπτει μια άλλη αλήθεια, διαφορετική από την στρεβλή δική τους , τότε αυτή βαφτίζεται ακροδεξιά ή νεοφιλελεύθερη και καθαρίσαμε.

- Μα ο κύριος Τάδε που τα λέει αυτά είναι γνωστός ακροδεξιός ( ή νεοφιλελεύθερος).

Αυτή είναι μια στερεότυπη απάντηση πολλών από τους κυβερνητικούς σταρ των τηλεπαραθύρων ή ακόμη και από βουλευτικού βήματος. Και έτσι με αυτόν τον μαγικό τρόπο τα αντίπαλα επιχειρήματα καταρρέουν από μόνα τους χωρίς να χρειάζεται ο παραμικρός αντίλογος. Βεβαίως κανείς τους δεν γνωρίζει τι είναι ο φιλελευθερισμός και τι ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά δεν πειράζει. Η δύναμη του συνθήματος είναι πιο ισχυρή από κάθε λογική.

Έστω και καθυστερημένα, και μετά το τεράστιο κόστος που είχαν όλες αυτές οι δογματικές προσεγγίσεις στην οικονομία και τη ζωή του τόπου, το οποίο κόστος εμείς το υφιστάμεθα, και οι ξένοι το υπολογίζουν ως μακροοικονομικό μέγεθος, πρέπει επιτέλους να διαπιστώσουμε την σύγχρονη πραγματικότητα που μας περιβάλλει και να σταματήσουμε να τρέφουμε αυταπάτες και αυταρέσκειες. Να δούμε τον κόσμο όπως πραγματικά είναι και κυρίως όπως εξελίσσεται, και να προσαρμοστούμε σ αυτόν. 

Μια πολύ καλή αφορμή και κίνητρο είναι και οι πρόσφατοι λόγοι του Προέδρου Obama.

Τον οποίο ξαφνικά όλοι ανακαλύψαμε και αγαπήσαμε.

* Ο κ. Θεοδόσης Μπουντουράκης είναι οικονομολόγος