به گزارش الجزیره، در همین راستا چندی پیش ایران اقدام به فیلتر کردن شبکه یوتیوب و در ادامه آن جی میل به دلیل انتشار فیلم توهیح آمیز نسبت به پسامبر مسلمین کرده که البته بعد از اعتراض های بسیار حکومت عقب نشینی کرد.

به گفته خبرنگار الجزیره، عقب‌نشینی حکومت‌های خودکامه در برابر واکنش‌های منفی به سانسور فزاینده٬ چندان متداول نیست٬ اگرچه دولت تونس هم در سال ۲۰۱۰ پس از آن‌که فیلترینگ فیس‌بوک در این کشور با اعتراض‌های گسترده مواجه شد٬ بلافاصله اقدام به رفع فیلتر آن کرد. مقامات فلسطین هم اوایل سال جاری برخی از سایت‌های فیلترشده متعلق به مخالفان را رفع فیلتر کردند.

به گزارش آرس‌تکنیکا، آنچه در ذهن دولت‌مردان ایرانی است یک «اینترانت جزیره‌ای در ابعاد ملی» است که منزوی از اینترنت جهانی٬ تحت کنترل و تسلط دولت خواهد بود. اگر چنین طرحی با موفقیت اجرا شود٬ ایران به هدفی دست خواهد یافت که پیش‌تر برخی کشورها به آن رسیده‌اند که آن عبارت است از کنترل و تسلط کامل بر ارتباطات نوین شهروندان.

البته این نوع عملکرد در دیگر کشورها نیز سابقه دارد، به عنوان مثال چین بزرگ‌ترین محدودکننده دسترسی به اینترنت در جهان است.

کشور چین با بیش از ۵۰۰ میلیون کاربر اینترنت٬ تا کنون در قطع دسترسی کاربران این کشور به بسیاری از سرویس‌های پرکاربرد جهانی موفق بوده٬ چون اجازه تولید نسخه‌های بومی شبکه‌هایی نظیر یوتیوب و توییتر را داده و آن نسخه‌های بومی را کاملا تحت کنترل خود دارد٬ اگرچه حتی در چنین فضای خفقان‌آوری هم بیش از ۶۰ میلیون کاربر چینی از خدمات شبکه‌ای نظیر فیس‌بوک استفاده می‌کنند.این راهی است که به نظر می‌آید ایران نیز در حال پیمونش باشد.

البته باید به این نکته توجه داشت که تکنولوژی ارتباطات در ایران به اندازه چین توسعه نیافته و حتی اگر مقامات این کشور بخواهند «اینترنت حلال» ارائه کنند٬ برای اجرای چنین طرحی به شدت نیازمند کمک کمپانی‌های چینی نظیر Huawei و ZTE خواهند بود.

دو شرکتی که این روزها به دلیل همکاری با دولت ایران و نقض تحریم‌های اعمال شده، از هرگونه فعالیت در خاک امریکا منع شده اند.

از طرف دیگر به نظر نمی‌رسد انجام چنین کاری در کشوری با کاربرانی مانند ایران آسان باشد، اگرچه سانسور دولتی از سال‌ها پیش آغاز شده٬ اما استفاده از فیس‌بوک و توییتر در ایران بسیار رایج است. ایرانی‌ها برای دسترسی به این سرویس‌ها از پراکسی‌ها و وی‌پی‌ان‌ها استفاده می‌کنند. اگر امکان دسترسی ایرانی‌ها به چنین سرویس‌هایی از بین برود٬ بی‌تردید غوغا به پا خواهد شد.

اگر هدف حکومت ایران صرفا «پاک‌سازی اینترنت» بود٬ می‌توانست با الگو برداری از کشوری مانند اردن٬ نرم‌افزار فیلترینگ را به صورت رایگان در اختیار خانواده‌ها قرار دهد. اما واقعیت این است که حکومت ایران٬ می‌خواهد نه فقط دسترسی به اینترنت جهانی را قطع کند٬ که ارتباط افراد داخل ایران را با دیگران در خارج از مرزهای ایران را قطع کند.

بدیهی است که ایران تنها کشور سرکوبگر اینترنت نیست. از شرق تا غرب٬ بسیاری از کشورها به دلایل گوناگون در صدد اعمال محدودیت‌های جدید برآمده‌اند؛ در ایالات متحده٬ اروپا و در هند٬ بزرگ‌ترین دموکراسی دنیا. فقط توجیهات متفاوت است.

با این همه٬ آیا ایران می‌تواند خود را از جهان آنلاین جدا کند؟ برای مدتی کوتاه٬ شاید٬ اما همان‌طور که بسیاری از رهبران خودکامه جهان آموخته‌اند٬ خط‌وط قرمزی هم در برابرشان وجود دارد. خطوط قرمزی که ممکن است در نگاه اول چندان آشکار به نظر نرسند٬ اما شهروندان اجازه عبور از آنها را به حکومت نخواهد داد. برای ایرانیان٬ دسترسی به اینترنت جهانی شاید چنین خط قرمزی باشد.